Portret Dziewczyny

1980
Eliz była piękną cudzoziemką, która musiała zbiegać do Anglii przed złoczyńcami, których okradła nie będąc świadoma jak niebezpieczne osoby zachciała okraść. Eliz nie miała nic, ani pieniędzy, ani znakomitej rodziny czy też pięknej przyszłości. Miała tylko piękną twarz i odrobinę sprytu. Te dary losu wykorzystywała do okradania tych, którym los dał trochę za dużo. Eliz miała tylko jedno małą wadę miała nieokiełznane pragnienie. Czym więcej miała tym więcej pragnęła. Była piękną kobietą i niestety zachciała pięknego kryształu, który należał do okropnego i potężnego marszałka Anglii. Podczas próby kradzieży kobieta została przyszpilona do muru. Miała dwa wyjścia albo dać się pojmać i okropnie cierpieć przed śmiercią albo... Albo popełnić samobójstwo. Eliz po niedługim zastanowieniu podcięła sobie gardło patrząc prosto w oczy marszałka, który mierzył do niej z broni. Eliz była niezwykle niezależną kobietą, która żyła na swoich zasadach i umarła na swoich zasadach. Eliz była jak piękny duch, który dał siebie uwiecznić tylko na jednym zdjęciu. Zdjęciu z kilku godzin przed swojej śmierci. Twórcą fotografii, był pewien reportaż niewiadomy tego komu robi zdjęcie. Urzeczony pięknem Eliz po protu chciał uwiecznić ósmy cud świata.

Kartka z pamiętnika
14 stycznia, 2011 (w rl 5 lat temu :O)
Drogi pamiętniczku... Straciłam JĄ. Straciłam najwspanialszą osobę w moim życiu. Osobę która mnie wspierała zawsze i wszędzie... straciłam Elizę. Eliza była moją najlepszą przyjaciółką... Zawsze wydawała się smutna... Zawsze myślałam, że w głębi duszy pragnie spokoju, ciepła, miłości i... że po prostu gdzieś tam, głęboko w jej duszy, mały kawałeczek jej wciąż płacze... Ale to już przeszłość, zaczynam opowiadać. W zeszłym tygodniu zdała prawo jazdy. Chciałyśmy to uczcić, to chyba jedyny dzień, w którym się uśmiechnęła na oczach co najmniej dwóch osób. Wyjechała na ruchliwą ulicę. Przed nami jechał tramwaj... Krzyczałam: "Eliza, uważaj!!!"... Najwyraźniej za późno. Wjechała wprost pod pojazd... Mi i innym przyjaciółkom nic się nie stało, ale Eliza... (tu były ślady korektora) Jej już nie było. Zachowałam jej jedno zdjęcie z tego dnia, na pamiątkę, chociaż wolę nie wracać myślami do tej chwili, mimo że to było zaledwie kilka godzin temu... Wciąż przeżywam. Dobrze, jestem już pełnoletnia, a ten pamiętnik może wydawać się dziecinny... Ale to wspomnienia. Nawet z przed kilkunastu lat. Więc nigdy nie wyrzucę tego zeszytu... Nigdy. Podpisano: Nikoletta.

no fajna

ekstra

ocencie od _ 10

25 grudnia 1995 r.

Za oknem biały puch, radosna dziatwa lepi bałwana, choinkowe światełka cieszą oczy, a w radiu słychać wszystkim znane kolędy. Samotna dziewczyna siedzi w ciszy na parapecie, przy świetle pełni księżyca. Jej twarz nie wyraża żadnych emocji, a jej lustrzane oczy nie są już w stanie uroić jednej, żałosnej zły. Mówią, że najpiękniejsze oczy mają osoby, które cierpią. Oczy, które nigdy się nie cieszą. Lampki na choince już dawno straciły blask.
Po chwili z napuchniętych ust dziewczyny wydają się stłumione słowa piosenki - Z popielnika na Wojtusia, iskiereczka mruga... Wtedy też chwyta sznur lampek choinkowych.
"Nałożyła sznur na szyję
i zrobiła to, co już dawno powinna zrobić -
Kopnęła krzesło"

I tyle ją widziano, to jej ostatnie zdjęcie...

Trzynasty stycznia. Dzień, w którym zakończyła swoje życie.
Kto? Nie wiem sam. Urocza istota, która mówiła mi "Dzień dobry" ilekroć wracałem z pracy. Pomagała mi nieść zakupy. Zawsze widziałem ją dokarmiającą bezpańskie zwierzęta. Kimże jednak była ta osóbka? Jak głosiły gazety, piętnastoletnia Nelly Richards. Odebrała sobie życie poprzez powieszenie się. Dlaczego to zrobiła? Była taką wspaniałą i szlachetną dziewczyną. Podziwiałem ją za jej dobre serce, mimo, że była o wiele młodsza ode mnie. Uśmiech nie schodził jej z twarzy. Czemu więc musiała zakończyć swój żywot?

:3

Kto to jest? Kto zgadnie dostanie kolaż z kim chce.

5/10

haha

5/5

13 Marzec 1991 (Piątek)
Moja ukochana Susan...
Przez przeklęty piątek 13 ona nie żyje a to było tak:kiedy ja czekałem na nią po drugiej stronie ulicy, ona jak zawsze śmiała się. Zaczęła biec w moją stronę, czekałem...gdy nagle..nie widomy kierowca zjechał na chodnik i mi ją przejechał.Zadzwoniłem od razu do lekarza wkrótce przyjechali gdy wszyscy byliśmy już na sali Susan zanim odeszła powiedziała:Nick chcę żebyś wiedział że ja zawsze cię kochałam.5 lat temu przed tym piątkiem 13 zrobiłem jej zdjęcie żeby gdyby coś się z nią stało zawsze ją pamiętać i jak wyglądała co z naszą małą córką jak ona sobie poradzi bez mamy?Oto jej zdjęcie:

Pamiętniki jasnowidzki cz.1
rok 1997, 9 kwiecień.

Ludzie zwykli mi mówić, "Nie smuć się, po co się smucić? Dziewczyna tak piękna i utalentowana jak ty, nie powinna się smucić."

Odpowiadam im wtedy " Ja się nie smucę,ja po prostu nie mam już powodów do szczęścia"
To dlatego,że wiem,że niedługo nie będę ani piękna,ani utalentowana.

Właśnie, wspomniałam,że ja "Już nie mam powodów do szczęścia"
Możecie się zastanawiać: Dlaczego już? Czy coś się zmieniło?
Otóż, tak,zmieniło się. Od czasu gdy mój dar.. Zaczął się objawiać.

Na początku były sny. Dużo snów. Nawet kilka na noc. Sny, które potem się objawiały. Mówiłam o tym rodzicom,no ale cóż,byłam tylko dzieckiem,kto by wierzył dzieciom?
Mi to nawet nie przeszkadzało. Przecież mała informacja, co mama upichci na obiad, oceny końcowe siostry czy informacja o przeprowadzce nie zmieni twojego życia na zawsze?

No tak, wspomniałam o przeprowadzce. To od niej się zaczęło.
Przeprowadziłam się z bloku w centrum Denver, na przedmieścia Manhattanu, ponieważ tata znalazł tam pracę.
Nie smuciłam się, ponieważ miałam tylko 11 lat, więc nie zawarłam w Denver prawdziwej przyjaźni.

Ale na Manhattanie, spotkałam dziewczynkę dwa lata starszą, imieniem Laurel.

Laurel była piękna. Była wysoką, zgrabną dziewczyną, z długimi ciemnymi blond włosami, Błękitnymi jak niebo, dużymi oczami i małym,zadartym noskiem.

Była dla mnie wzorem.
Dobrze się uczyła, była towarzyska, zdobywała wiele nagród...
Pięknie się ubierała, śpiewała i tańczyła.. Malowała i uprawiała różne sporty. Innymi słowy: Dziewczyna idealna. Kochałam ją jak siostrę. Na naszym podwórku tata wygospodarował miejsce, na domek na drzewie, w którym spędzałyśmy godziny na plotkowaniu, śmianiu się i zbijaniu bąków.

Ale pewnej nocy.. Zasnęłam. Niepotrzebnie. Bo tej nocy miałam sen. Sen, o którego istnieniu nie chciałabym wiedzieć. Gdy już mi się objawił, obudziłam się z wrzaskiem. Byłam spocona, a serce waliło mi jak młot.

Tak, dobrze zgadliście. W tym śnie.. W tym śnie Laurel została potrącona przez samochód. Grzecznie wracała z zakupów razem z mamą, i szła przez przejście dla pieszych. A wtedy ten samochód.... Ją potrącił..Nie przeżyła.

Bałam się,że wizja się spełni. Zawsze gdy wiedziałam,że idzie na zakupy z mamą, szłam z nimi. Martwiłam się o nią. Ale pewnego razu, mama nie pozwoliła mi iść z nią na zakupy, ponieważ byłam zbyt chora. Próbowałam wrzeszczeć i kopać wszystko co się da,ale to nic nie dało.
Następnego dnia zadzwonił tata Laurel.

Powiedział,że Laurel umarła. Matka Laurel przeżyła, nie doznała poważniejszych obrażeń
Szlochałam kilka dni i nocy. Nic nie jadłam.

Wtedy dowiedziałam się, że nie można nic zrobić. Wizja musi się spełnić. I to mnie przeraża.

Wiem, trochę(bardzo) się rozpisałam. Mam nadzieję (tzn. kiedy bd miała czas) wyjdzie druga część. Miłego czytania!

21 Luty 2005
Diana...
Moja ukochana, Diana dlaczego w ten okropny dzień tak strasznie i szybko odebrałaś sobie życie? Stałaś na szczycie wieżowca, przepraszałaś, płakałaś.... Powiedziałaś, że z matką nie chcesz już zostać, nienawidziłaś ją bo twierdziłaś że ona była winna śmierci Twojego ojca.... Krzykłaś że teraz będziesz z ojcem na zawsze. I w tedy skoczyłaś. Lekarze nie zdążyli Cię uratować... Minęły 3 lata od Twojej śmierci, a ja w głowie wciąż mam te słowa " Przepraszam Cię Leo, bardzo Cię kocham, ale ja tak dłużej nie mogę." To ostatnie zdięcie mojej ukochanej Diany.

wygląda na smutną? odebrała sobie życie

Możecie głosować ;-;

:)

Moja ;3

@KontoUsunięte: Marcelina(Marcysia)

Opowiadanie (część pierwsza i ostatnia!)
"Moja żona, Lisa, zawsze była uśmiechnięta.
Do czasu. Do czasu, gdy mnie porwano.
Na pewno nie zapomniała tej chwili.
Chwili, w której jechaliśmy razem na tandemie,
jej piękne blond włosy powiewały.
Aż nagle nadeszli oni... Grupa mężczyzn.
Postanowili mnie związać. Wsadzili mnie do bagażnika.
Usta zakleili taśmą. Nie mogłem wykrztusić ostatnich słów: 'Zawsze będę cię kochał'.
Teraz minęły trzy lata, Mamy po trzydziestce. Ona ciągle o mnie myśli.
Ciągle mnie kocha. Skąd to wiem? Mam przeczucie...
Josh A."
Taki list znalazł przypadkowy przechodzień na chodniku. Papier był zżółkły, podarty i pogięty. Kobieta (bo wiedzcie, że ona znalazła ten list) delikatnie odśnieżyła dolny lewy róg. Było tam jeszcze niestarannie napisane "Jeśli to znalazłaś, wiedz, że cię kocham. ". Anna, bo tak jej na imię, przeczytała coś jeszcze: Gdzie wywieźli go mężczyźni... Okazało się, że tylko ulicę dalej stąd. Postanowiła uratować Josha. Zapukała do drzwi. Otworzył jej wysoki nastolatek w marynarce.
- Pani po męża? - Spytał z niechęcią.
- Nie, nie... Szczerze, to go nie znam... - Anna popatrzyła na niego.
- Zapraszam.
Anna rozejrzała się. Ujrzała pokój z tabliczką: Nie przeszkadzać. Delikatnie uchyliła drzwi...
Zobaczyła klęczącego Josha. Miał związane ręce i podarte ubrania... Był niemalże nieprzytomny... Zanim zemdlał wycieńczony, powiedział tylko: "To ty, Liso...?".

*Prawdziwe*
Imię: Agata
Wiek: 13
Moja BFF...
bardzo się lubiliśmy ^^ nawet kochaliśmy :> i przyszedł taki czas, gdy się dowiedziałam, że jej mama mnie nie lubi :o i też przyszedł taki czas, że sie wyprowadzili do Legnicy :( (ja mieszkałam w Miłkowicach) Noi, tak to było, od 2012 Wieku, się nie widzieliśmy, i nadal tak jest :( I ciągle o niej myśle, łzy same mi lecą, Noi tak to wyszło, gdyby nie jej mama nadal byśmy się widziały<3 ale co zrobić, :( Koniec prawdziwej historii, (serio jak to pisałam płakałam :( )

13 Marzec 1991 (Piątek)
Moja ukochana Elise...
To stało się tak szybko, kiedy ja czekałem na nią po drugiej stronie ulicy, ona jak zawsze śmiała się. Zaczęła biec w moją stronę, czekałem...gdy nagle..
Samochód, pijany kierowca jak myślicie co się stało? Z resztą, co tu dużo mówić? Jej już nie ma, od jej śmierci minęły 3 lata, a ja tak za nią tęsknie. A co z naszą malutką córeczką? Co zrobi bez mamy? To jest moje ulubione zdjęcie Elise... robione dzień przed 13 marca.
Przeklęty piątek 13...

@KontoUsunięte: racja

Moja <3

i 3

ja w 1 wersji

moja dziewczyna

moje

I jak?

Historia przeklętego jeziora cz.1



Pamiętam jak by było to wczoraj , chodź minęło już pięć lat ...
Mogłem ją uratować, to mogłem być ja.
Gdybym tylko wiedział co się stanie.
Moglibyśmy być nadal razem...
Płynęliśmy łódką po jeziorze, było wszystko pięknie, lecz pojawił się on...
Ten potwór który napadł na nas.
Zabrał moja ukochaną...
Zanim zniknęła w wodach jeziora zdołała tylko zawołać
-Kocham cię ...
Te zdjęcie zrobiłem jej godzinę przed tym wypadkiem .
Teraz poświęcam każdą wolną godzinę, minutę czy sekundę by ją odnaleźć.
By odnaleźć potwora ...
By ją pomścić ...



I jak wam się podoba ?
PS. To dopiero początek opowieści :)

Moja ...

Staroświecki strój (?) XD

:3

jak zrobic jej włosy

xd