Cedar Wood na święto wiosny

nie

@Yuko2006: z naruta

sakura

@ZabojczaPelnia: tak z kim chcesz kolaż

z Hinatą

@ZabojczaPelnia: proszę

nie.

@tombraider100: co nie

odczep się.

@tombraider100: aha

@tombraider100: Nie obrażaj graczy! Ten kogo przezywa ,ten sam się tak nazywa ,więc sama się odczep!!!

Ona mi napisała co nie a sama się pyta czy innym się podobaXD.

@tombraider100: Nie czaję Cię.

@Bianinka: Dobra. To fragment ciągu dalszego. Na zachętę. Piszcie jeśli chcecie więcej...

Udało jej się wybiec z krzaków, ale wiedziała że to na nic. Zaraz ją dogonią.
Wbiegła do lasu. Starała się utrzymywać stałe, szybkie tępo, ale nie mogła. Kolka w lewym boku, zmęczenie i fakt że miała na sobie szpilki jednak nie pomagały jej w tym.
Niespodziewanie potknęła się o korzeń drzewa. Upadła. Próbowała wstać, ale skręciła kostkę. -Och nie...- wyszeptała przez łzy. Widziała już nadbiegające bestie. Żal jej serce ściskał na myśl że można tak młodo umrzeć. Czy taki jest jej pisany los?
Ni stąd, ni zowąd pojawiła się przed nią owa zakapturzona postać. Teraz, w świetle dziennym wreszcie ujrzała dokładniej twarz tego osobnika. Była to kobieta. Piękna kobieta. Miała bladą jak śnieg cerę, krwisto-czerwone usta, kruczo-czarne, długie do ramion włosy i ładne, duże oczy o czerwonych źrenicach. Na jej obliczu wykwitł złowieszczy, jadowity uśmiech, który sprawił że Ariadna zdała sobie sprawę że zaraz stanie się coś o wiele, wiele gorszego od śmierci...

@Bianinka: co było dalej???? co?????

Ciąg dalszy.

-Czego ty ode mnie chcesz?- pytała przez łzy. Nieznajoma zaśmiała się. Brzmiała przerażająco. Przykucnęła przy Ariadnie. Ta była wyczerpana, nie miała siły uciekać, ani nawet się obronić.
Kobieta pochyliła się nad nią. Czarne włosy połaskotały Ariadnę po policzkach. Poczuła lodowaty, zamrażający powietrze oddech tuż koło ucha. -Nie zjawiłam się w tym pożałowania godnym świecie bez powodu, śmiertelniczko...- wyszeptała jej cichutko. Wcześniej jej głos przepełniony był wrogością i jakąś... mroczną energią, teraz przesycony był hipnotyczną nutą, nadal jednak brzmiał groźnie i sprawiał że Ariadna cała się trzęsła. -Ja nigdy nie marnuję swojego czasu... Mam tu pewien... interes.- stwierdziła.
Ariadna już nie płakała. Za to po czole spływały jej niewielkie strumyczki potu. -Ale czego chcesz ode mnie?- zapytała z trudem. Krwistooka wyprostowała się, nadal kucając. Jej twarz była ledwie kilka centymetrów od twarzy Ariadny. -Jesteś mi potrzebna.- odpowiedziała zdawkowo. Ariadna na chwilę wstrzymała oddech. -Więc nie chcesz mnie zabić?- zdziwiła się. Ta roześmiała się ponownie, tak jakby dziewczyna opowiedziała najzabawniejszy z dowcipów. Nagle spoważniała. -Męczarnie które będziesz musiała przeżyć są niczym w porównaniu ze śmiercią...- wyszeptała.
Pośpiesznie wyciągnęła jakąś fiolkę z dziwną, fioletową substancją. Zbliżyła ją nieco do twarzy Ariadny. Nastolatce oczy rozszerzyły się w przerażeniu. -Co to takiego?- spytała. Ta uśmiechnęła się szerzej. -Środek otępiający- rzekła odkorkowując flakon. Ariadna chciała zaprotestować, ale nie mogła. Kobieta jednym, szybkim niczym światło (dosłownie) ruchem przyłożyła jej fiolkę pod nos. Ariadna straciła przytomność zanim zrobiła cokolwiek...

CDN (proście a otrzymacie)

@Bianinka: Pisz dalej plisss

@slonecznik543: Prosisz to masz :)

Otworzyła oczy. Nie widziała nic. Tylko ciemność, czarną i nieprzeniknioną. Zamrugała kilka razy, ale nic to nie dało. "Dziwne..." pomyślała. Chciała odgarnąć włosy z czoła, ale nie mogła. Coś blokowało jej ręce, nogi i w ogóle całe ciało. Zaniepokoiła się.
Niespodziewanie oślepił ją nieziemski blask, tak jasny że musiała zamknąć oczy by nie oślepnąć. Przez następne kilka sekund próbowała otworzyć oczy raz kolejny i następny i jeszcze raz, ale każdą z tych prób przypłaciła bólem. W końcu jednak jej się udało.
Blask nie był już taki rażący, więc mogła zobaczyć gdzie się znajduje. To było okrągłe pomieszczenie, całościowo pomalowane na złoto, bez żadnych okien czy źródeł światła. "Skąd więc tamto?"
Spojrzała na siebie. Nie hamowały jej wcale żadne łańcuchy, sznury czy cokolwiek innego. Zwyczajnie leżała na ziemi, mogła się ruszyć w każdej chwili.
Spróbowała wstać. Natychmiast jej ciało strawiło ogromne cierpienie, przypominające przypiekanie ogniem, lecz z jej postacią fizyczną nic się nie stało. Krzyknęła z bólu. Co się z nią dzieje? Chciała zapłakać, ale w oczach nie miała łez. Dopiero teraz zorientowała się jakie suche ma gałki oczne i że odkąd się obudziła ani razu nie mrugnęła. Dziwne.
"Dobra... Małe kroczki, małe kroczki..." postanowiła. Nie chciała więcej agonii, ten ból był potworny. Spróbowała ruszyć ręką.
Nagle przed oczami śmignął jej jakiś obraz.
Stała w czarnym pomieszczeniu, jedną rękę miała przywiązaną do blatu stołu. Przed nią stał jakiś mężczyzna. Uniósł tasak, zamachnął się i...
-AAAAAA!- Ariadna zawyła z bólu. Znów leżała na tej podłodze. Czuła jak coś rozcina jej rękę, jak powoli i boleśnie jakaś siła łamie jej wszystkie kości, a przecież tak naprawdę nic jej się nie działo. Próbowała oddychać spokojnie. Cierpienie wreszcie minęło.
Teraz pojęła zasadę, czymkolwiek ruszy, choćby małym palcem, opłaci to własną krwią. Pozostawało jej więc tylko czekać...

***

Sorry za powtórzenia. Ciąg dalszy dodam za chwilę.

@Bianinka: Ciąg dalszy...

Nagle przed nią ni stąd ni zowąd pojawiła się TA dziewczyna. Na jej ustach ujrzała szeroki uśmiech. -Witaj. Widzę że już się obudziłaś.- stwierdziła jadowicie. Ariadna posłała jej nienawistne spojrzenie. -Co ty mi zrobiłaś?- wycedziła przez zaciśnięte zęby. Jej oprawczyni zaśmiała się.
-Ja? Nic. Żyjesz i tak ma pozostać. Czyżbyś miała kiepską pobudkę?- zapytała niby niewinnie, ale szczerząc się od ucha do ucha.
Ariadna spróbowała zaszlochać. Nadal nie mogła. -Czego ty ode mnie chcesz? Kim jesteś?- pytała. Rozmówczyni spoważniała. -Widzę że masz sporo pytań...- szepnęła bardziej do siebie niż do niej. -Już niedługo je rozwiejemy.- dodała.
Pstryknęła. Ariadna nie wiedziała po co, dopóki jej ciało nie zaczęło się dziwnie wyginać. Czuła swą niemoc. Nie bolało jej to wprawdzie jak te tortury które przeżywała przed chwilą, ale i tak poczuła z milion ukłuć. Na sercu. Ta kobieta robiła z nią co chciała.
Usiadła. A raczej jej ciało kazało jej usiąść. Siedziała nazbyt wyprostowana jak na nią, ze skrzyżowanymi po turecku nogami.
Obca przysiadła koło niej. -Obejrzymy sobie pewien... pokaz. Na żywo.- powiedziała.
Do śmiertelniczki przez chwilę nie docierał sens tych słów, dopóki przed nimi nie pojawiła się biała mgła na której scena wyświetlała się jak na telewizorze.
To było w parku. Tym samym w którym Ariadna jeszcze tak niedawno odpoczywała. Na ławce siedziała pewna dziewczyna - Katie - przyjaciółka Ariadny. Czytała jakąś książkę.
Nagle do niej podeszła... Ariadna. Sztuczny klon, stworzony przez te wiedźmę, jak domyśliła się prawdziwa Ariadna.
-No cześć...- przemówiła nieprawdziwa ponurym głosem. Katie dopiero teraz ją zauważyła. -Hey, Ardi! Wieki cię nie widziałam!- wstała by wyściskać przyjaciółkę na przywitanie, gdy ta wyciągnęła nóż. Katie się przeraziła. -Ardi... Co ty chcesz tym...- nie skończyła, bo w tym właśnie momencie ostrze przebiło jej serce. Zgon na miejscu. Prawdziwa Ariadna wrzasnęła rozpaczliwie, lecz wiedziała że to nie przywróci życia jej BFF. Ona odeszła...

CDN (piszcie jak chcecie)

@Bianinka: Dalej :P

@slonecznik543: Proszę :)

-Nie!- prawdziwa Ariadna próbowała się szarpać, ale jedyne czym to poskutkowało to straszliwym bólem, który nie mógł nawet wywołać łez.
Odwróciła się twarzą do nieznajomej. -Dlaczego mi to robisz?- zapytała. Ta uśmiechnęła się lekko, ale nie odpowiedziała. Skinęła głową w stronę "ekranu".
Ariadna spojrzała tam. Ujrzała Ariadnę wchodzącą do jakiegoś budynku o żółtych ścianach. To był... -Mój dom.- szepnęła zrozpaczona. Już wiedziała co za chwilę nastąpi.
Podróbę w przedpokoju powitała Emma - młodsza siostra Ariadny. -Cześć Ardi! Już jesteś!- zawołała swoim uroczym, piskliwym głosikiem. Sztuczna Ariadna delikatnie się uśmiechnęła. -Tak, jestem. Zobacz co ci kupiłam- wyciągnęła z torebki krwisto-czerwonego lizaka i podała go Emmie, po czym minęła ją bez słowa.
Gdy fałszywa Ariadna wychodziła z pomieszczenia, za jej plecami widać było jak dziewczynka liże lizaka i natychmiast pada na ziemie. Martwa.
Prawdziwa Ariadna zawyła, ale nie mogła przestać oglądać potwornego seansu. Klon skierował się do kuchnie. Dokładnie tam gdzie zazwyczaj przebywała mama Ariadny.
Zatrzymała się jednak przed progiem. Z torebki wyjęła małą kulkę. Podrzuciła ją na dłoni. Wyglądała na ciężką. Schyliła się i potoczyła ją po podłodze kuchni, samej nie przekraczając progu.
-Richard?- rozległ się głos matki Ariadny. -Tak?- spytał uprzejmie głos Richarda - ojca Ariadny. -Richi, czy wiesz co to się tam toczy po pod...- nie skończyła zdania. Rozległ się wybuch. Pomieszczenie przepełnił ogień zmieszany z trującym gazem. Właśnie umarły ostatnie dwie bliskie Ariadnie osoby. Była sama na świecie.
Prawdziwa Ariadna zemdlała. Ostatnim co dobiegło jej uszu był złowieszczy śmiech dwóch kobiet. Tej która ją uprowadziła i... jej samej, a raczej jej klona. Wiedziała że przegrała życie.

CDN (proście, a otrzymacie)
Dla pewności. Ta historia kiedyś MA szczęśliwe zakończenie, ale to raczej długo nie nastąpi...

dalej

@justi190: jeśli chcesz dalej to masz dalej;

ore nie mogła uwierzyć,że straci swą siostre.nie zastanawiając się co ryzykuje udała się w pogoń za tajemniczą postacią.goniła ją... goniła... i goniła.postać zaprowadziła ore do ślepej uliczki

-no pokarz się tchórzu!-krzykła

postać się pojawiła trzymając jej bezbronną siostrę na rękach.ore była bardzo wystraszona.nigdy nie myślała,że w tak młodym wieku umrze.natomiast postać nie chciała zabić ani jej ani siostry,jednak odsłoniła swą twarz.

-to ty marilyn!nigdy nie myślałam,że moja najlepsza przyjaciółka {nazywa się marilyn fire} zabiła moją matkę i porwała mą siostrę!-powiedziała

marilyn natomiast nie odpowiedziała i uciekła

historyjka się ciągnie dalej... znowu.

dalej!

@psiuniek9: dla ore było to już za wiele.natychmiast goniła dawną psiapiułkę.niestety zgubiła je oby dwie.to ją nauczyło by być twardą.teraz ore to nie jest modnisia tylko twarda ganksterka.po kilku latach od rostania się z marilyn nigdy nikomu nie zaufała.

pewnego dnia ore skakała po budynkach z nudów.ujrzała po chwili marilyn jak gada z jakimś zombiakiem.wsłuchała się w rozmowę.wtedy zorientowała się że to nie zombiak... to była jej siostra.była bardzo poraniona i była bardzo przerarzająca.natychmiast wtraciła się do rozmowy.marilyn uciekła a dwie dziewczyny zostały.

-kim jesteś?-spytała ore

-ja jestem rose,ale wszyscy mówią na mnie sixsi-powiedziała

-to ty siostro!-

-mi marilyn mówiła że nie masz siostry rose tylko sixski!-

-ale twoje prawdziwe imię to rose-

dziewczyny nie mogły uwierzyć że się spotkają.ore od razu opowiedziała jej całą historie.dziewczyny były bardzo złe na marilyn.nawet już rozplanowały zemstę...

dalej się ciągnie

Jeszcze!

@psiuniek9: nie dziś bo mam duzo pracy

ok

Wszystko ok tylko to "z tąd" razi w oczy.

@PrincessJin: właśnie o to chodzi

marilyn chodziła se po mieście.nie daleko zobaczyła ore stojącą koło bardzo starego domu.natychmiast pobiegła w jej stronę by z nią pogadać.gdy ore zobaczyła biegnącą w jej stronę dawną psiapsiułkę od razu wybiegła do starego domu.przeszła przez dom natomiast gdy marilyn była w połowie drogi dom zaczoł się palić.a kto go podpalił?to oczywiste,że rose!ore spodziewała się,że marilyn spróbuje ją odnaleść.dom się zaczoł powoli rozpadać.marilyn potrafiła panować nad ogniem przez co by mogła zatrzymać palenie się,ale.... duża decha spadła z góry i ją przytrzasła co bardzo osłabiło dziewczynę.siostry uciekły a dziewczyna coraz bardziej traciła nadzieję,że przeżyje.przez to,że dom był na odległej wsi nikt nie widział pożaru... oprócz jej ojca,który przechodził obok.wślizgnął się do domu i wziął swą córkę na ręce.z trudem udało mu się ją samodzielnie uratować.ugasił płomień i zostafił ją w pobliskim szpitalu.wiedział kto był sprawcą więc wzioł sprawę we własne ręce

jest dalsza część

sorry że taka długa historyjka

proszę jeszcze:)

@psiuniek9: teraz musze kończyć

ale co?

@psiuniek9: takie coś

@psiuniek9: a nie dokańczam historyjki dlaczego?Bo jeśli chcesz preczytać ją całą to przed tobą jeszcze tyle do przeczytania :)

fajna historia :)

Bardzo chciała bym przeczytać dalszą część historii :)

dokończ historyjke pliiiisss ;-; jestem taka podekscytowana co byndzie dalej pliiiiisss ;-;

@Martaloli: ;-; to fajno ;-;

@momomija: ee.... okey niech będzie,ale dam dalszą część historyjki w innej ubierance ;-; jak to zrobię was powiadomie ;-;